Koozhangal

De inwoners van het Zuid-Indiase dorp Arittapatti zijn volledig afhankelijk van de landbouw, en daarmee gaat het door aanhoudende droogte niet best. De velden zijn veranderd in zandvlaktes en het vermagerde vee vreet de laatste groene blaadjes op. De vrouwen vangen en roosteren ratten of wachten uren tot het hun beurt is om modderig water te scheppen uit een put. De mannen hangen rond, kaarten, slapen. Een van die mannen is Ganapathy, een kettingrokende dronkenlap met een gezicht dat permanent op onweer staat. Zijn echtgenote is het huis en zijn losse handen ontvlucht, maar hij is vast van plan haar terug te halen uit haar ouderlijk dorp. Hij dwingt zijn jonge zoon mee te gaan. Bij zijn schoonouders maakt Ganapathy vreselijk ruzie en uit wraak scheurt de zoon het busgeld voor de terugreis kapot. Zo begint een dertien kilometer lange voettocht op een van de allerwarmste dagen van het jaar. Een constant gevoel van woede en de dreiging van geweld voeren de gevoelstemperatuur verder op in het desolate landschap, dat in beeld is gebracht als schitterend en onverbiddelijk. De relatie tussen vader en zoon is zeer verstoord, maar het is alsof ze met elastiek aan elkaar vastzitten. Het is haast onvermijdelijk dat de nu nog onschuldige jongen als volwassene zijn vader achternagaat. Hun nutteloze reis illustreert de ontwrichtende invloed van uitzichtloze armoede. (International Film Festival Rotterdam)