Gritt

Gritt is een Noorse vrouw met grootse ideeën. Ze wil een maatschappijkritische theatervoorstelling creëren met als titel ‘De witte irritatie’, maar slaagt er nooit in precies onder woorden te brengen waar die over moet gaan. Noorwegen en misschien wel het Westen als geheel, zegt ze, lijden onder apathie. “Een onvermogen om in actie te komen.” De tragedie is dat niemand wil horen wat ze te zeggen heeft. Stilistisch weerspiegelt dit debuut Gritts steeds onrustiger bewegen door de wereld. Overal slaan deuren dicht en ziet ze haar droom van een eigen stuk vervliegen. Aanvankelijk lijkt die onrust een soort nieuwsgierigheid naar alles wat onbekend is, maar met elke teleurstelling voelt de rusteloze cameravoering beklemmender. Gaandeweg slaat de parodiërende ondertoon van Gritt om in een pijnlijke metafoor voor het wanhopig vastklampen aan het leven. Het is moeilijk om contact te maken met wat we waarnemen als de werkelijkheid, verwoordt Gritt haar levensgevoel. Maar het had ook allemaal anders kunnen lopen, suggereert de film subtiel. Ze had Lars kunnen zijn, de succesvolle artistiek directeur van The Theater of Cruelty, een theatergezelschap dat ze vraagt om haar stuk te produceren. Maar ze is Lars niet. Ergens heeft ze een afslag gemist. (International Film Festival Rotterdam)