Cosas que no hacemos

Het arme Mexicaanse dorpje El Roblito ligt op een schiereiland aan de Atlantische Oceaan en lijkt voornamelijk bewoond door kinderen; de meeste volwassenen werken buiten het dorp. Tiener Ñoño is misschien te oud om nog met de prepuberale dorpsjeugd te spelen, maar hij vertoeft graag onder hen. Vrolijk duikt hij met de jongens in het water en heupwiegend studeert hij met de meisjes een choreo in. Maar soms, als het donker is, zondert hij zich af om zijn wenkbrauwen te verven en een jurkje aan te trekken. Filmmaker Bruno Santamaria heeft duidelijk een band met de jeugd van Roblito opgebouwd. Ze noemen hem bij zijn voornaam en waarschuwen hem voor onraad nadat er tijdens een dorpsfeest een schietpartij heeft plaatsgevonden. Zal zijn aanwezigheid Ñoño helpen zijn geheim ook aan zijn ouders te vertellen? Het machismo uit de volwassen wereld komt in dit onnadrukkelijk stuwende, door kinderogen gefilterde coming of age-verhaal slechts terloops voorbij; maar het benadrukt het lef dat de schijnbaar timide Ñoño toont. (International Documentary Film Festival Amsterdam)