Si tu étais dans mes images

Een geliefde zien overlijden is vreselijk. Een geliefde die sterft op grote afstand, op een plaats die je niet kent en waar je je geen voorstelling van kunt maken, dat is nog erger. De dood ligt dan niet vast in een beeld. Het verlies is geen directe ervaring maar een verbeelding waarvan je nooit weet wat ervan waar is. De dode gaat daarna 'spoken' in het leven van zij die achterblijven. Hoe zou hij in het plakboek van het dagelijks bestaan passen? Filmmaker Lou Colpé stelt zich die vraag na de plotselinge dood van haar vriend. Ze verzamelt de stukjes film die ze schiet in het jaar na zijn overlijden in Bolivia. Ongeloof, verdriet en woede klinken er in door. Maar ook het leven dat gewoon verder gaat heeft ze vastgelegd, met feestjes, seizoenswisselingen en nieuwe contacten. Langzaam verdwijnt de dode ook uit de verbeelding. (International Documentary Film Festival Amsterdam)