Chico ventana también quisiera tener un submarino

Op een cruiseschip voor de kust van Patagonië dwaalt een jonge matroos door de machinekamer, om te ontsnappen aan de ballroomdansende rijken. Hij ontdekt een magische deur die naar het appartement van een vrouw in Montevideo leidt. Tegelijkertijd stuiten dorpelingen in de Filipijnen op een angstaanjagend schuurtje met vreemde vibraties. De twee verhalen vormen een filmisch labyrint waarin mensen op verschillende plekken zomaar elkaars ruimte in kunnen stappen. De opvallende titel is ontleend aan een gedicht van debuterend regisseur Alex Piperno. De zwijgzame Window Boy lapt dag in, dag uit de ramen van het cruiseschip, maar wil het liefst ook door die ramen naar buiten kijken, op zoek naar andere werelden. Spektakel en uitleg ontbreken in deze precies gekadreerde film met niet-professionele acteurs. Piperno laat de surrealistische gebeurtenissen liever organisch opgaan in het kalme verhaal. Het schip ontpopt zich zo tot een tussenzone waarin tijd en ruimte, de zee en de jungle als vanzelfsprekend in elkaar overlopen. (International Film Festival Rotterdam)