Samenvattingen(1)
Sefardische Joden leefden sinds mensenheugenis in Spanje, tot ze in 1492 voor de keuze werden gesteld zich te bekeren tot het christendom of te verdwijnen. Een aantal van hen vertrok naar Bulgarije, waaruit hun nakomelingen eeuwen later, na de stichting van de staat Israël in 1948, vrijwel allemaal (meer dan vijfenveertigduizend) naar het Beloofde Land emigreerden. In The Ladino Ladies’ Club komen negen Bulgaarse Sefardim samen. Zij zijn waarschijnlijk de enigen die in Bulgarije nog Ladino spreken; een aan het Spaans verwante taal doorspekt met Hebreeuwse woorden, en de officiële taal van de Sefardische Joden. De film, die het belang onderstreept van het levend houden van herinneringen en tradities, laat deze hoogbejaarde dames aan het woord. Ze vertellen elkaar verhalen uit hun jeugd en praten over hun gezamenlijke geschiedenis. Zo komt hun religieuze achtergrond aan bod, de Tweede Wereldoorlog en de minderwaardige status van dochters ten opzichte van zonen. Ook zingen de vrouwen – onder wie een professor in de biochemie, een operazangeres en een microbioloog – Sefardische liederen, praten ze over de Ladino-aria in Verdi’s La Traviata en delen ze het recept voor perfecte marsepein. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)Acteurs
