Samenvattingen(1)
Talloze Russische burgers laten hun stem horen via wat in hun ogen hun laatste redmiddel is: sociale media. De één meldt zich via de dashboardcamera, de ander vanuit de keuken of vanaf de straat. Vanuit alle uithoeken van het land vertellen ze hoe gefrustreerd, ongelukkig of woedend ze zijn. Soms op lokale beleidsmakers en over relatief particuliere kwesties, maar vaker op Poetin en zijn partijleden. Die zien ze door verrijking en corruptie steeds rijker worden, terwijl de rest van Rusland zienderogen verarmt. Andrey Gryazev versneed online gevonden smeekbedes en scheldkanonnades van landgenoten tot een effectief betoog, dat soms komisch en absurdistisch, maar vaker ronduit schokkend is. De titel verwijst naar de dystopische roman van Andrej Platonov, waarin de constructie van een gebouw voor proletariërs in de begindagen van de Sovjet-Unie niet verder komt dan een bouwput. Opnames van ongelukken in hedendaagse bouwputten, bouwputten die er doelloos bij liggen of waarin onduidelijke activiteiten plaatsvinden, vormen de opmaat van deze collectieve gebalde vuist van het Russische volk tegen de overheid. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)Video's (1)
Recensie (1)
They say too much of anything is bad for you. This is doubly true for this film. I really liked the concept, but after halfway through the film my interest dropped to zero and it was a struggle to stick with it. I have to point out how the different messages intertwined with each other and the transitions were thematic. With this concept, 30 minutes would have been amply sufficient, certainly not more. These are tough topics and should be known about, it doesn't change the fact that everything should be talked about just for ten times in the film. I perceived about 3 sentences as funny, the rest was sad and a bundle of strong feelings came over me. I'm glad I watched it, but never again.
()
Galerie (5)
Foto © Taskovski Films
