Vektløs

De lelijkste bloem uit het boeket. Zo voelde de mooie zangeres Kari Iverland zich toen ze, net in de twintig, stopte met eten. Nu, achttien jaar later, lacht ze voortdurend om de dingen die ze toen dacht, maar het is een vreemde lach. Als ze haar gevoelens van destijds bezingt tijdens de opnamen van haar album Vektløs / Weightless - de rode draad in de documentaire – toont ze haar ware gezicht. Tussen de opnames door neemt documentairemaker Sigve Endresen haar terug naar plekken uit de tijd dat ze aan anorexia nervosa leed. Daar haalt ze herinneringen op met haar moeder en haar psychiater, houdt oude foto’s omhoog van een mooie jonge vrouw (‘zo zag ik eruit’) naast een hoekige portrettekening met veel dikke rode en zwarte strepen (‘en zo voelde ik me van binnen’). Langzamerhand wordt duidelijk dat Kari’s ouders als missionarissen in een arm land nauwelijks aan haar toekwamen. Zelfopoffering was de norm die haar jeugd bepaalde. Omdat haar beste vriendinnetje niet te eten had, kreeg Kari zelf ook geen hap door haar keel. Ze voelde zich onbelangrijk, overbodig en schuldig. Op latere leeftijd, terug in Noorwegen, verloor ze ook nog haar broertje Endre bij een vliegtuigongeluk. Toch is Vektløs geen deprimerende film, maar een warm, persoonlijk verhaal over het belang van eigenwaarde, afgewisseld met gevoelige songs. (International Documentary Film Festival Amsterdam)