Samenvattingen(1)
In de zaal van Barba Azul in Mexico City dansen en drinken de vrouwen met de mannen die dat kunnen betalen. In de kleine toiletruimte op de bovenverdieping vangt Mami ze aan het begin en het eind van hun diensten op. Zolang Mami haar fooi maar krijgt, let ze op de tassen, zorgt ze dat er voldoende toiletpapier klaarligt en zit ze klaar voor een opbeurende of ondersteunende babbel. Daarbij debiteert ze regelmatig haar eigenzinnige levenswijsheden, zoals: “Mannen hebben maar twee dingen te bieden, ten eerste: niks, en ten tweede: geld.” Deze intieme documentaire speelt zich grotendeels af binnen de vier muren van Mami’s domein. Onder de wisselende groep meiden en vrouwen die zich hier voor de spiegels opmaken, volgen we vooral de nieuwste danseres, Priscilla. Zij komt dansen om de ziekenhuisrekeningen van haar 22-jarige zoon, die kanker heeft, te kunnen betalen. Voor haar, en veel van de andere vrouwen, is Mami’s kamertje een veilige, bijna moederlijke haven in de harde (nacht)wereld van hedendaags Mexico. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)