Être vivant et le savoir

Cineast Alain Cavalier en (scenario-)schrijver Emmanuèle Bernheim zijn al dertig jaar bevriend. Samen verfilmen ze haar autobiografische boek over de zelfgekozen dood van haar vader. Cavalier speelt de vader, Bernheim zichzelf. Dan wordt zij ziek.
Geen nood: “We maken de film zoals we zijn op het moment dat we hem maken,” verzekert hij haar. Wachtend tot ze hun werk kunnen hervatten, wordt via telefoontjes, dagboeknotities en brieven discreet het pijnlijke verloop van Emmanuèle’s ziekte geschetst. Tussendoor registreert filmveteraan Cavalier (1931), die zowel speelfilms als documentaires maakt, met een eenvoudige camera zijn omgeving. Met zijn eigen monologue intérieur als voice-over, vormt zich zo nog een verhaal, over de aanstaande dood van een vriendin in relatie tot zijn eigen leven. Liggend op een bed filmt Cavalier zichzelf terwijl hij de sterfscène van Emmanuèle’s vader oefent. Hij houdt zijn adem in, maar happend naar zuurstof keert hij bijna euforisch terug. En zo blijkt deze film, waarin de dood alom aanwezig is, uiteindelijk een subtiele ode aan het leven. Teder en openhartig, zonder sentimenteel of voyeuristisch te zijn. (International Documentary Film Festival Amsterdam)