Samenvattingen(1)
“Mijn moeder is het brandpunt van mijn oeuvre,” vertelde Chantal Akerman aan collega Marianne Lambert toen die een documentaire maakte over de Belgische cineast. Moeder Natalia overleed in 2014. Akerman legde de laatste dagen van haar leven vast. Veel gebeurt er niet. De Auschwitz-overlevende die haar leven lang chronisch angstig was, verlaat haar Brusselse appartement eigenlijk niet. Herinneringen ophalen gaat behoedzaam, smalltalk wordt geprefereerd. Akerman filmt met een handzame videocamera, maar gebruikt ook beelden van Skype of met haar smartphone geschoten scènes. De weinig optimale beeldkwaliteit en het soms ronduit krukkige perspectief – de camera lijkt ergens neergekwakt te zijn terwijl hij nog aanstaat – verlenen de film een ongemakkelijke, bijna voyeuristische intimiteit. De huiselijke taferelen worden afgewisseld met een droog landschap waar het onbedaarlijk hard stormt – symbool voor Natalia’s romantische verlangen ergens anders te zijn. De zichtbare emotie blijft echter beperkt tot zeldzame momenten van wrijving tussen moeder en dochter. Net als in haar doorbraakfilm Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975), waarin ze nauwgezet het leven van een huisvrouw vastlegt, documenteert Akerman de routine van een onzichtbare vrouw. Amper een jaar na de dood van haar moeder overleed Akerman zelf. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)