Samenvattingen(1)
“Mijn moeder is het brandpunt van mijn oeuvre,” vertelde Chantal Akerman aan collega Marianne Lambert toen die een documentaire maakte over de Belgische cineast. Moeder Natalia overleed in 2014. Akerman legde de laatste dagen van haar leven vast. Veel gebeurt er niet. De Auschwitz-overlevende die haar leven lang chronisch angstig was, verlaat haar Brusselse appartement eigenlijk niet. Herinneringen ophalen gaat behoedzaam, smalltalk wordt geprefereerd. Akerman filmt met een handzame videocamera, maar gebruikt ook beelden van Skype of met haar smartphone geschoten scènes. De weinig optimale beeldkwaliteit en het soms ronduit krukkige perspectief – de camera lijkt ergens neergekwakt te zijn terwijl hij nog aanstaat – verlenen de film een ongemakkelijke, bijna voyeuristische intimiteit. De huiselijke taferelen worden afgewisseld met een droog landschap waar het onbedaarlijk hard stormt – symbool voor Natalia’s romantische verlangen ergens anders te zijn. De zichtbare emotie blijft echter beperkt tot zeldzame momenten van wrijving tussen moeder en dochter. Net als in haar doorbraakfilm Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975), waarin ze nauwgezet het leven van een huisvrouw vastlegt, documenteert Akerman de routine van een onzichtbare vrouw. Amper een jaar na de dood van haar moeder overleed Akerman zelf. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)Video's (1)
Recensie (1)
Darkness and a road in which the phrase "C'est Chantal" is heard. We cannot see her face, but not because of the darkness. We cannot see it for the whole film because the camera is covering her. The camera, like the eye of a Jew, who on an eternal journey seeks his Canaan, never loses sight of the most precious object in her life, to which she always returned and wanted to return. Mother. The mother who traveled through a concentration camp to Belgium, to this apartment, where the city will forever stand, the city to which the Messiah (will not) return. As a daughter, she was never without her mother, and as a pilgrim without a pilgrimage, similarly, this film is nothing by itself because it is a supplement to the author's entire work. Akerman, moreover, proved once again that she is able to use her film techniques even with the most sensitive material, creating distance with her uncompromising and avant-garde style. Perhaps the distance that was always present between mother and daughter in that part, where for the daughter it turned into a lifelong trauma, transferred to the language of film in her youth. Yet perhaps I am not someone who is able to judge this.
()
Galerie (9)
Foto © Zeugma Films
