Xurmalar Yetişən Vaxt

In een dorp in Azerbeidzjan wacht een eenzame moeder op haar zoon. Het eeuwige tikken van de klok bepaalt het ritme van haar leven, terwijl ze naar oude zwart-witfoto's aan haar muur staart. Buiten blaffen de honden en wordt een auto voortgetrokken door drie ossen, maar bovenal heerst er stilte. Totdat de zoon eindelijk per trein arriveert en het oogstseizoen van de persimoen losbarst: een gelukzalige familiereünie, maar wel één van korte duur. Want zodra de vruchten geplukt en gedroogd zijn, vertrekt iedereen weer, en sluipt de winter het dorp in. Filmmaker Hilal Baydarov schetst met zijn commentaarloze, meditatieve en poëtische documentaire niet alleen een intiem en ontroerend portret van zijn moeder, maar hij onderzoekt ook wat het bekent om “thuis te komen”. Zijn eigen conclusie trekt hij in een van de vele filosofische gesprekken met zijn moeder: “Thuis is vooral een plek waar je het verstrijken van de tijd kunt voelen.” (International Documentary Film Festival Amsterdam)