Estou Me Guardando Para Quando O Carnaval Chegar

Blij dat ze eigen baas is, laat een inwoner van Toritama vlot de spijkerstof door de naaimachine rollen in een van de facções: omgebouwde garages waar hele families zelfstandig spijkerbroeken produceren. Van ’s ochtends tot ’s nachts, zeven dagen per week. Want hoe meer ritsen je inzet, hoe meer je verdient. De sfeer in het Braziliaanse stadje contrasteert sterk met de herinneringen die filmmaker Marcelo Gomes aan deze plek bewaarde. Zag hij de inwoners destijds in hun schommelstoelen ongehaast de tijd doden, nu vindt hij niemand meer die níet even de laatste hand legt aan een paar hotpants of skinny jeans. Het werk wordt alleen gestaakt tijdens carnaval, wanneer bijna de hele bevolking richting de kust trekt. Pas dan kan de filmmaker de idyllische plek in beeld vatten die hem ooit zo betoverde. Toch wordt het geen overdreven nostalgisch portret. Gomes toont de stad zoals die nu is en schat het beetje nieuw verworven vrijheid van de hardwerkende inwoners op waarde. Met deze warme kijk op het snel veranderende Toritama stapt de bekroonde fictieregisseur soepel over op de lange documentaire. (International Documentary Film Festival Amsterdam)