Jipuragirado jabgo sipeun jibseungdeul

Het leven van een Louis Vuitton-zak bomvol geld is bepaald niet eenvoudig: telkens weer een verhuis, achtergelaten of zelfs opgesloten worden, telkens weer van baasje wisselen… Tae-young wil er wel zorg voor dragen, maar wordt op de hielen gezeten door een bende huurlingen die het niet zo veel hebben met naastenliefde, maar wel met gespietste ingewanden! Hij laat het tasje achter in een saunalocker, waar de conciërge, Joong-man, hem aantreft. Met een zieke moeder en een lening af te betalen, kan ie wel een extra centje gebruiken… Maar daarvoor moet hij zich wel onder een bont allegaartje mengen: de bovenvermelde gangsters, een laconieke agent met een hongertje, een prostituee, haar echtgenoot met losse handjes, haar bikkelharde bazin en haar Chinese vriendje… Eén dialoog vat het goed samen: “De zandtijgerhaai draagt zo’n vijftigtal eitjes bij zwangerschap. De baby’s eten elkaar op in de buik. Slechts één haai wordt geboren en groeit op tot meedogenloos roofdier”. De Wet van de Sterkste, allemaal beesten die naar hetzelfde tasje graaien… Wie trekt aan het langste eind? Met open mond volgden we hoe deze pikzwarte puzzel ingenieus in elkaar valt. Op papier staat “de eerste film van Kim Yong-hoon”, maar we wanen ons bij Nicolas Winding Refn in Korea, dronken in een neon-verlichte nacht… (Brussels International Fantastic Film Festival)