Wo de shi pian

In China is de eens beroemde dichtkunst verworden tot een relikwie uit een voorbij tijdperk. Om de felbegeerde “Chinese Droom” te leven, moet er simpelweg keihard gewerkt worden. Gelukkige uitzondering vormen de arbeidsmigranten in deze film, die via zelfgeschreven gedichten hun gevoelens uiten over de dagelijkse ontberingen. Zij hervinden waardigheid via hun poëzie en geven een gevoelig inkijkje in hun gedachtewereld. De film volgt hen in de fabriek, in de slaapzaal of bij hun familie, waar ze vertellen over hun dagelijkse worstelingen én hun liefde voor schrijven. Een jonge vrouw draait wisseldiensten in een kledingfabriek, maar haar gedichten vertellen hoe ze bij het strijken van zomerjurkjes wegdroomt over zon en vrijheid. Een mijnwerker reflecteert op zijn verduisterde bestaan in de diepste diepten van de aarde, terwijl van een medewerker bij een van Apples assemblagefabrieken slechts de sombere gedachten overblijven: honderden stiekem geschreven gedichten konden zijn zelfmoord niet voorkomen. De fragmenten, die als tekst over het beeld rollen of door de makers op een poëzieavond worden voorgedragen, geven een zeldzaam persoonlijke stem aan de mensen achter dit anonieme, geestdodende werk. De unieke invalshoek illustreert treffend een keerzijde van China’s economische dadendrang, waartegen de menselijkheid het soms moet afleggen. (International Documentary Film Festival Amsterdam)