Shunte ki pao!

Met haar lange, grillige kustlijn en omvangrijke rivierdelta is het dichtbevolkte Bangladesh een land dat bijna ieder jaar te maken heeft met verwoestende overstromingen. Dat gaat alleen maar toenemen, is de verwachting in het licht van de klimaatverandering. De bevolking kan weinig anders dan leren leven met dit fact of life: steeds weer opbouwen wat door wind en water vernietigd is. Kamar Ahmad maakt in deze observerende, fraai gefotografeerde documentaire inzichtelijk hoe deze problematiek zijn weerslag vindt in het dagelijks bestaan van een jong gezin. Met een vaak opvallend laag gepositioneerde camera betrekt hij de kijker bijna fysiek bij een gemeenschap die al twee jaar in afwachting is van de door de Bengaalse overheid beloofde ondersteuning nadat huis en haard verdwenen onder een dikke laag modder. Het bestaan van Rakhi en haar man Soumen is exemplarisch voor die impasse. Hun zoon Rahul was pas vier toen in 2009 een krachtige vloedgolf hun bezittingen vernietigde. Net als bijna een miljoen anderen zochten Rakhi en Soumen een veilig heenkomen op een oude dijk. Sindsdien heeft Soumen geen werk, wat een grote druk legt op het gezin. Rahki beraadt zich op de toekomst van hun kind en vraagt zich daarbij hardop af of die nog wel in Bangladesh ligt. (International Documentary Film Festival Amsterdam)