I Am the Blues

“De oude gasten sterven langzaam af,” zegt harmonicaspeler Bud Spires in I Am The Blues, vernoemd naar een lied van Willie Dixon. Verderop in de film zien we Spires zelf begraven worden. Regisseur Daniel Cross filmde wel meer oude mannen en een enkele vrouw (linkshandige gitarist Barbara Lynn), die in Mississippi ondanks hun hoge leeftijd nog elke dag bezig zijn met de blues. Een van de laatst overgebleven blues devils die hij volgt, is Bobby Rush (1933). Rush vertelt dat hij begin jaren vijftig toerde in het “chitlin’ circuit” – speciale bars waar de zwarte bevolking geen last had van de segregatiewetten – en daar optrad voor wat hamburgers of hooguit een paar dollar. Een van die bars zit in de film, het Blue Front Cafe wordt door muzikant Jimmy “Duck” Holmes (1947) in leven gehouden en vormt onderdeel van de officiële Mississippi Blues Trail. Cross legt niet alleen herinneringen en jamsessies van de bluesmuzikanten vast, zoals een opwindende boogiewoogie van pianist Henry Gray (1925), maar ook hun dagelijkse leven: vissen op kreeft, barbecueën, spelen op de veranda en oude (muzikale) vrienden opzoeken voordat het te laat is. (International Documentary Film Festival Amsterdam)