Un coin de paradis

Ergens in het eeuwenoude landschap rond de Gele Rivier vangt de camera twee geitenhoedende kinderen in zijn kader. We zien nog net de moeder het huis verlaten en hoe de oudere vader, opiumpijp in de hand, de kinderen machteloos tierend op hun plichten wijst. Met fraaie vloeiende bewegingen zal de camera het jongetje (net als de hele cast zonder professionele ervaring) niet meer verlaten, als hij op zoek naar zijn moeder een epische, eenzame helletocht door hedendaags China maakt. Herinnering oproepend aan het lot van jonge helden uit negentiende-eeuwse romans, wordt hij in de stad als slaaf aan het werk gezet in een primitieve baksteenfabriek. Eenmaal ontsnapt sluit hij zich aan bij een jeugdbende. Het gebruik van lyrische zwartwitbeelden van verbijsterende landschappen vol apocalyptische rook, modder en vuil doet denken aan het werk van Alexej Y. German. Zhang combineert dat met diep mededogen voor het wanhopige arme deel van de Chinese bevolking, dat slachtoffer is van ontworteling, vervuiling en andere gevolgen van voortuitgang. (International Film Festival Rotterdam)