Solitary Plains

Het is hartje winter in het Amerikaanse Noord-Dakota, de regio waar James met zijn vader is gaan wonen. Zijn vader ging, net als duizenden anderen, op zoek naar werk in de olievelden in dit uiterst desolaat ogende gebied. De kleine jongen vertelt in voice-over over hun harde dagelijks bestaan, tegen de achtergrond van even angstaanjagende als beeldschone opnames van brandende, helse olievelden, jaknikkers in het ochtendlicht en gure sneeuwstormen. Maar jong als hij is, maakt hij zich weinig illusies over het leven. Naar school gaat hij niet, en James brengt zijn dagen door met gamen en buiten rondscharrelen met wat loslopende honden tussen rijen verkrotte campers. En met wachten. Urenlang wachten tot zijn vader eindelijk weer thuiskomt. James is de olievelden gaan haten. Ze staan immers voor armoede en eenzaamheid. Zelf wordt hij later piloot. Of chef misschien. Maar hij is ook nuchter over zijn toekomst: “Misschien moet ik zelf ook aan het werk in de olie als ik achttien ben…” Compact, maar recht in de roos schietend portret over armoede, overleven en het mislukken van de Amerikaanse droom. Gezien door de ogen van een onverwacht onschuldig, maar tegelijkertijd opmerkelijk vroegwijs kind van de rekening. (International Documentary Film Festival Amsterdam)