Des hommes et de la guerre

Hij voelde zich klein toen hij weer terug was in de VS, zegt een van de Amerikaanse militairen die in The Pathway Home behandeld worden voor posttraumatische stressstoornis. Die ervaring hebben bijna alle mannen in de therapiegroep. Toen ze na hun tijd in Irak eindelijk thuiskwamen, bleken ze niet meer dezelfde mannen die door hun vrouwen waren uitgezwaaid. Bijna allemaal hebben ze verschrikkelijke verhalen. Vaak over de dood van onschuldige Irakezen, soms over een vriend die ze verloren. In de groepstherapiesessies en de een-op-een gesprekken die de camera volgt, en waarin voor sommigen gedurende een jarenlange periode langzaam maar zeker herstel zichtbaar wordt, proberen ze situaties te verklaren waarvoor de wetten van de logica niet gelden. Daar wringt het vaak. Waarom liet een moeder haar dochter de deur opendoen terwijl de militairen bezig waren die in te trappen? Schrijnend is ook de naïviteit die doorklinkt als ze vertellen met welk idee ze waren vertrokken. Laurent Bécue-Renard begint zijn film met een citaat van Erich Maria Remarque, die na zijn ervaringen in de Eerste Wereldoorlog de antioorlogsroman Im Westen nichts Neues schreef: “Wat zouden onze vaders doen, als we plotseling opstonden, voor hen kwamen staan en rekenschap vroegen?” Zo groeien ook de getuigenissen van deze Amerikaanse militairen uit tot een krachtig protest. (International Documentary Film Festival Amsterdam)