Eau argentée

De Syrische filmmaker Ossama Mohammed kreeg tijdens zijn politieke ballingschap in Parijs via Facebook een opmerkelijk bericht van de jonge Koerdische lerares en activiste Wiam Simav Bedirxan uit Homs. “Als jij hier met je camera zou zijn, wat zou je dan filmen?” Het filmmateriaal dat zij vervolgens zelf schoot in de belegerde stad monteerde hij naast fragmenten uit “1001” online geplaatste video’s, gemaakt met mobiele telefoons onder zware beschietingen en luchtbombardementen. Er vloeit bloed, veel bloed, burgers worden gemarteld, geëxecuteerd. Niemand kan meer wegkijken. Maar dit is meer dan een verpletterende documentaire over de beproevingen van gewone Syriërs. Het laat in bespiegelend commentaar ook zien wat cinema kan betekenen in tijden van oorlog. Zelfs de grootste repressie kan de geestdriftig filmende Simav er niet onder krijgen. Simav volgt met haar camera ook het jongetje Omar, aan wie de film is opgedragen – symbool voor de toekomst van het land. Hij huppelt door het beeld, sluipschutters ontwijkend, een bloemetje leggend bij het graf van zijn vader. “Mama, kijk eens hoe diep deze is,” zegt hij bij een vers gedolven graf, vooral verwonderd. Mohammed worstelt ondertussen in Parijs met zijn onmachtige positie als buitenstaander. Ook dat maakt dat deze beelden getoond móeten worden. (International Documentary Film Festival Amsterdam)