Estel fugaç

Op het eerste gezicht presenteert Stella cadente zich als een historische film over de korte regeerperiode van Amadeo van Savoy, een Turijnse prins die twee jaar lang koning van Spanje was. Zijn steunpilaar, de machtige generaal Prim, werd vermoord nog voor Amadeo zich goed en wel geïnstalleerd had en niemand keek vervolgens nog naar hem om; het Spanje van 1871 werd ook al geplaagd door bestuurlijke en financiële crises. In het speelfilmdebuut van de tot nu toe vooral als producent bekende Luis Miñarro voelt die (hedendaagse) crisis als een bron van inspiratie en verzet, zij het langs wellicht ongebruikelijke weg. De koning vindt door een soort vlucht naar binnen een uitweg voor zijn eenzaamheid en frustraties. Buiten het paleis is het niet veilig, binnen de muren geven Amadeo en zijn dienaren zich over aan speelse avonturen, waarin het draait om liefde en genot, eten en drinken, schoonheid en melancholie. En in dat labyrintische verhaal is het al snel niet vreemd meer dat de historische film de vorm aanneemt van een musical met Franse chansons, of van dromerig homo-erotisch melodrama. De fraaie tableaus zitten boordevol terloopse referenties naar schilderkunstige en literaire voorbeelden, van Baudelaire tot Lucian Freud en Caravaggio. Amadeo wordt intens en ongrijpbaar gespeeld door Alex Brendemühl en kleurrijk en stralend gefilmd door Jimmy Gimferrer, cameraman van onder anderen Albert Serra. (International Film Festival Rotterdam)