Waarom heeft niemand mij verteld dat het zo erg zou worden in Afghanistan

Eerste vrijwel volledig op een mobiele telefoon opgenomen lange speelfilm, waarin maker Cyrus Frisch in de huid kruipt van een oorlogsveteraan uit Afghanistan. Vrijwel alles filmend vanuit zijn eigen appartement, gelegen aan een Amsterdams binnenpleintje, bespiedt hij zijn eigen woonomgeving als ware het een slagveld. De veelvuldige in beeld gebrachte opstootjes op straat, op het plein of in de supermarkt, waarbij de politie soms hardhandig optreedt tegenover allochtone jongeren, creëren een dreigende sfeer die over de hele film hangt. De moeilijk te onderscheiden beelden worden sporadisch afgewisseld met korte fragmenten uit ander beeldmateriaal. Zonder commentaar in de voice-over, zonder muziek en zonder interviews schetst deze experimentele film een rauw en realistisch en beeldend portret van een samenleving die zich in een constante staat van angst en agressie lijkt te bevinden. (Nederlands Film Festival)