Mange, ceci est mon corps

Mange, ceci est mon corps is krachtig lyrisch surrealisme. Een politiek, allegorisch pamflet over Haïti, het land waar de ouders van regisseur Michelange Quay vandaan komen. Ooit was Haïti de grote koffie- en suikerproducent voor Europa, een rijke kolonie die in 1804 onafhankelijk werd van Frankrijk nadat een leger van Napoleon verslagen werd door de trotse, zwarte bevolking, die in 1791 het slavenjuk van zich had afgeworpen. De afgelopen tweehonderd jaar brachten Haïti niet veel goeds: Amerikaanse bezetting, gruwelijke dictatuur en corruptie. Nu is Haïti het armste land van het westelijk halfrond, waar onderontwikkeling, burgeroorlog, misdaad, voodoo en analfabetisme een onontwarbaar kluwen lijken te vormen, en de kinderarbeid niet van slavernij te onderscheiden is.
Dat is min of meer het land waar de minutenlange, majestueuze openingsscène van Mange, ceci est mon corps ons naartoe voert. Vanaf de blauwe oceaan komen we aangevlogen, over bebouwing aan de kust, over een krottenwijk, steeds dieper en dieper het land in, naar een oude plantage. Quay richt zich op de koloniale erfenis, op de aloude tegenstellingen - 'verhoudingen' - tussen zwart en wit. In een groot huis zien we in elegant gestileerde, melancholieke tableaux vivants onder meer de dichterlijke overwegingen van een doodsbleke oude vrouw op haar ziekbed. Later ontvangt haar dochter een groep jonge zwarte jongetjes. De knecht, evenals de rest van de zwarte cast gespeeld door amateurs, verandert op mysterieuze wijze in een albino. (International Film Festival Rotterdam)