Interdit aux chiens et aux italiens

De ambachtelijke vaardigheden van een grootvader worden doorgegeven aan zijn kleinzoon – die geen boer of bouwvakker wordt, maar animator. Alain Ughetto’s tweede speelfilm vertelt op zeer inventieve en onderhoudende wijze een tedere familiekroniek: in een arbeidsintensieve stopmotion-animatie, met behulp van poppen en handgemaakte voorwerpen. Maar deze reconstructie van het verleden bevat ook een vleug surrealisme, aangezien broccoli staat voor bomen en suikerklontjes voor bakstenen. En omdat het verhaal grotendeels leunt op handwerk, zijn de handen van de filmmaker vaak te zien in het decor, vooral in interacties met zijn oma Cesira.
Ughetto ontvouwt een onvergankelijk, cyclisch verhaal over liefde en familie, armoede en voorspoed, voor- en tegenspoed. Maar de inhoud overstijgt sentimentele nostalgie; twee wereldoorlogen, de opkomst van het fascisme en de Spaanse griep, naast andere gewichtige episodes in de 20e eeuw, markeren deze soms tragische (maar nooit zwaarmoedige) reconstructie. Bovenal volgt Ughetto het spoor van een interculturele migratie van Italië naar Frankrijk, als een hechte gemeenschap van arbeiders zichzelf als sociale klasse uitgebuit ziet door zowel de staat als de kerk, en ondertussen te maken krijgen met een fikse dosis racisme. Een subliem, hoopvol portret. (Pathé)