Samenvattingen(1)
Regisseur Cyrus Frisch lijkt wel een Nederlandse Lars von Trier in de wijze waarop zijn controversiële filmexperimenten het publiek steeds weer in beroering brengen. Beide regisseurs zijn gefascineerd door de melodramatische schokeffecten van reality-tv en hebben een voorkeur voor materiaal dat de burgerlijke fatsoensgrenzen tart. Belangrijk verschil is wel dat terwijl Von Trier fictie maakte in de stijl van de realiteitstelevisie, Frisch zijn camera richt op de ‘ongecensureerde‘ werkelijkheid in een door de regisseur gemanipuleerd jasje. Na films als Zelfbeklag (over zichzelf) en Ik zal je leven eren (over de dood van filmcriticus Hans Saaltink) ensceneert Frisch in zijn film [Geen titel] een realiteitsspel voor vier outcasts en hun regisseur. Alcoholist Nico lijdt aan multiple sclerose en heeft besloten zichzelf dood te drinken. Zijn ex Chiquita lijdt aan straatvrees, is psychotisch en ook alcoholist. Peter heeft samen met deze Chiquita een 10-jarige dochter die hij niet meer ziet, lijdt aan een zeldzame ziekte en drinkt. Achmed tenslotte, de meest betrouwbare van de vier volgens Frisch, zit in een rolstoel en is verslaafd aan de heroïne. Frisch zit zijn laveloze ‘acteurs‘ met de camera op de huid en vraagt ze (letterlijk) het hemd van het lijf. Frisch wil met deze film zijn invloed op zijn omgeving onderzoeken, maar benadrukt tegelijkertijd dat zijn vier acteurs vrijwillig hieraan meedoen en voor hun optredens betaald worden. Anderzijds blijkt uit [Geen titel] dat een zwaar benevelde geestestoestand de vrije wil en de acteerkunst tot relatieve begrippen maakt. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)