Samenvattingen(1)
De camera verlaat het ziekenhuis niet in deze film over de lange weg die ernstig zieke kinderen moeten gaan in de hoop dat ze uiteindelijk genezen. De vaak vroegwijze patiëntjes lijden onder de intensieve behandeling van hun ziekte, misschien wel meer dan aan de ziekte zelf. Ouders leiden hun kind af wanneer het weer in de 'tunnel' moet voor een borstfoto of wanneer er een slangetje via de neus wordt aangebracht. Het medisch personeel blijft geduldig, maar de volgende patiënt wacht ook. De filmmaker heeft gekozen voor het perspectief van het kind, soms ook door hen zelf te laten filmen. Ouders en verpleegkundigen blijven voornamelijk handen en stemmen op de achtergrond. Het beeld wordt gekenmerkt door de vele close-ups, waardoor je met de kinderen meeleeft en hun schrijnende eenzaamheid voelt. Deze observerende documentaire houdt de gevoelens onderhuids, maar weet juist daardoor te raken. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)