Samenvattingen(1)
Terwijl Nederland door de toenemende bevolkingsdruk grotendeels uit zijn voegen barst, worden sommige gebieden juist getroffen door krimp. Symbolisch voor dat verschijnsel is de havenstad Delfzijl in noordoost Groningen. De zee lacht me toe is een portret van een Delfzijlse volkswijk, gebouwd in de naoorlogse jaren van wederopbouw, die thans langzaam maar gestaag aan het verdwijnen is. Bewoners halen herinneringen op, afgewisseld met nostalgische archiefbeelden en de onverbiddelijke beelden en geluiden van de sloopwerkaamheden. Het is opmerkelijk hoezeer sommige bewoners gehecht zijn aan de armetierig ogende doorzonwoningen. Maar de gevoelsmatige binding blijkt van onschatbare waarde, zeker als een familie van generatie op generatie het huis bewoont en er lief en leed heeft gedeeld. Zo ontstaat een melancholieke mozaïek van eerlijke en eenvoudige mensen, die de moed erin trachten te houden terwijl hun omgeving letterlijk wordt afgebroken. (Nederlands Film Festival)
(meer)