Samenvattingen(1)
In 2003 ging het belangrijkste Nederlandse museum, het Rijksmuseum in Amsterdam, dicht in verband met een grondige renovatie. Het was de bedoeling dat het gebouw in 2008 haar deuren weer zou openen. Maar wat vijf jaar moest duren werd tien jaar, met een budget dat telkens weer werd overschreden. Filmmaker Oeke Hoogendijk zag kans om dit enerverende, moeizame en soms pijnlijk grappige proces vanachter de gesloten museumdeuren op de voet te volgen met de camera. Ze legde in fraaie beelden, ondersteund door krachtige muziek, vast hoe het gebouw eerst wordt gestript tot een troosteloos karkas en langzaam steeds meer terugkrijgt van de oude grandeur. We zien van nabij hoe de verschillende conservatoren met enorme passie en toewijding de inrichting van hun nieuwe zalen voorbereiden. We volgen de huismeester die het gebouw als zijn kind beschouwt en het beschermt tegen indringers, en de architecten die hun ontwerpen steeds moeten bijstellen. En we volgen de directeuren Ronald de Leeuw en later Wim Pijbes die moeten omgaan met financiële tegenvallers, trage ambtelijke molens en meningsverschillen – en keer op keer stuiten op actievoerende fietsers. Uiteindelijk werd vierhonderd uur materiaal teruggebracht tot één film, die de kijker meevoert naar de uiteindelijke apotheose: de heropening in 2013. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)