Samenvattingen(1)
Zwart-wit documentaire die iedere doorgewinterde IDFA-ganger nederig zal stemmen. In vergelijking met het Natpwe-festival in Myanmar is het IDFA-dieet van koffie en film lichte kost. Tienduizenden mensen gaan in colonnes naar het gelijknamige dorp om vijf dagen de nats, de geesten van het Birmese pantheon, te bewieroken. Afwisselend tonen de makers de ervaringen van een onwetende bezoeker – die vooral chaos en gekte ziet – en de transcendentie van de mediums. Deze mensen staan in contact met een andere wereld; we zien hun lichaam, maar hun geest is ergens anders. De herrie is weggedraaid en we horen doffe klanken. Er wordt met geld gestrooid, aan flessen drank gelurkt, er worden zegeningen gepreveld. Wellicht beangstigend voor een vreemde, maar zo te zien bijzonder vrolijk voor de omstanders. Mensen raken bevangen, soms geestelijk, soms fysiek. Men weet heel goed wat het verschil is. Degene die het nodig hebben ontvangen zorg – krijgen een glaasje water, wat lucht toegewapperd, worden in bedwang houden. Met degene wiens lichaam de verlichting (nog) aan kan wordt gedanst. Veel is onbegrijpelijk en dat is precies het punt: ervaren staat boven weten. De politie staat er een enkele keer tussen te rammen met de wapenstok, maar daar lijkt niemand, travestieten incluis, zich iets van aan te trekken. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)