Samenvattingen(1)
De Duitser Jens Meurer verhuisde in 1966 met zijn ouders naar Johannesburg in Zuid-Afrika, waar zijn vader een carrière opbouwde. De familie leefde in rijkdom waarbij zwarte bedienden hoorden. Om militaire dienst te ontlopen keerde Jens in het begin van de jaren zeventig terug naar Duitsland. Ruim twintig jaar en de opheffing van de apartheid later bezoekt hij voor het eerst weer Zuid-Afrika. Hij is vooral nieuwsgierig naar wat er van zijn vroegere medescholieren en zijn voormalige zwarte gouvernante annex huisbediende Christina is terechtgekomen. In My South African Home Movie doet hij verslag van zijn reis. De film is doorspekt met fragmenten uit home movies van het gezin, die aanleiding zijn voor bespiegelingen over zijn Zuidafrikaanse jeugdjaren ("Het was een paradijs, maar slechts voor blanken"). De ontmoeting met zijn vroegere kennissen laat zien dat deze zich zoals vroeger aan de apartheid nu weer met veel gemak aanpassen aan de nieuwe situatie. ("We zijn nog steeds apathisch"). Het leven lijkt nauwelijks veranderd, maar toch is er vergeleken met vroeger een wereld van verschil. Er is sprake van een succesvolle zwarte middenklasse, zodat Jens' vader niet langer rond de tafel zit met uitsluitend blanke zakenlieden, maar met blanke en zwarte. De rode draad in de film is de zoektocht naar Christina, die uiteindelijk wordt gevonden. Tegen zijn verwachting in treft de filmmaker geen afgesloofde vrouw aan, maar een zelfbewuste zakenvrouw met een eigen huis. Christina is optimistisch over de toekomst, waarin zij het nog hoopt mee te maken dat haar kleinkind met een blanke jongen trouwt. De film eindigt met een optimistische boodschap: "Zuid-Afrika kan een paradijs worden". (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)