Gaias børn

De geboorte van een misvormd kind ontlokt sterke gevoelens, van medelijden tot afschuw, van nieuwsgierigheid tot angst. Een aantal volwassenen vertelt hoe het is te leven zonder armen en benen, met zwakke botten of klauwen als handen. Allen blijken een passie te hebben gevonden. De een beklimt rotsen ondanks zijn handicap, de ander heeft zich verdiept in computers, of schildert met de mond. De misvormde Engelse acteur Nabil Shaban, verteller in deze film, biedt naast deze portretten een historisch perspectief. De oude Grieken gebruikten misvormde mensen als voorbeeld voor de goden, terwijl de Middeleeuwen de toon zetten voor de afschuw die ze vandaag de dag nog oproepen. Het christendom deelde de wereld op in goed en kwaad, hemel en hel, licht en donker, zodat de misvormde mens gezien werd als tegenhanger van het goddelijke schepsel, ja zelfs als handlanger van de duivel. In de Victoriaanse tijd waren velen veroordeeld tot optreden in een freakshow, zoals Julia Pastrana, ‘de lelijkste vrouw ter wereld‘, die gemummificeerd werd na haar dood. Nu met genetische technologieën de mogelijkheid steeds dichterbij komt de geboorte van een misvormd kind te voorkomen, is de vraag hoe wij met afwijkingen om moeten gaan nog relevanter. Het streven naar perfectie betekent dat deze mensen als minderwaardig worden gezien, terwijl deze documentaire toont dat dat allerminst het geval is. (International Documentary Film Festival Amsterdam)