Samenvattingen(1)
Op Super8 geschoten, als loop gemaakte registratie van een reuzenrad bij avond, die uiteenvalt in rode en gele lichtvlekken. Cao Guimarães ontcijfert zo een pulserende reeks meetkundige vormen, waarmee hij een hypnotiserende ervaring oproept. De 'gebeurtenissen' in dit geometrische minidrama bestaan uit bewegende kleuren en de repetitieve loomheid van een hamerende piano. Door het bijna abstracte spel met lichtstrepen die elkaar overlappen, staat deze film ook in de beeldende-kunsttraditie, zoals het meeste documentaire werk van Cao Guimarães, die fotografeerde voordat hij in de jaren negentig experimentele films en documentaires ging maken. Zijn films hebben prijzen gewonnen op het Locarno International Film Festival (Two-Way Street, 2002) en op IDFA, waar hij aanwezig was met The Soul of the Bone (2004), een documentaire over een kluizenaar die een toeristische attractie blijkt te zijn. Andere korte films van Guimarães zijn vaak contemplatieve observaties van plekken in de stad die anders ongezien blijven. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)