Bellaria - So lange wir leben!

Achter het beroemde Volkstheater in Wenen bevindt zich de repertoirebioscoop Bellaria, waar stokoude films uit de goede oude UFA-tijd vertoond worden. Elke middag om vier uur schuifelen er vele zeventig-plussers naar binnen. In Bellaria herbeleven ze hun jeugd en de goede zeden en smaak van weleer. Ook laven ze zich er aan de destijds nog charmante omgangsvormen tussen de seksen en de toen alom gerespecteerde kleinburgerlijke waarden Hier zetten ze de tijd naar hun hand en koesteren ze de illusie dat er sinds 1940 niets veranderd is. In Bellaria droomt men van de ware Jacob alsof die al niet jarenlang dood is.Wolfsperger brengt het Bellaria-universum uitputtend en met liefde in beeld: de geschiedenis van de bioscoop, de tot riten verworden filmvoorstellingen, het privé-leven en de filmvoorkeuren van enkele habitués, hun - niet zo correcte - politieke voorkeuren, allerlei uitingen van het fan-gedrag, de vele pogingen het verleden te conserveren, de ins en outs van de UFA-films zelf. Door zijn rake beelden en de rangschikking daarvan geeft Wolfsperger zijn film ook nog een diepere betekenis. Steeds sterker bekruipt je het gevoel alleen maar van doen te hebben met patiënten van Sigmund Freud. Werkelijk alle vaste bezoekers van Bellaria wringen zich in hun privé-leven in de gekste bochten om de boze moderne wereld buiten de deur te houden. Stuk voor stuk zijn het levende doden die hun bewustzijnsklok ruim een halve eeuw geleden stil hebben gezet. Omdat ze hun gekte als de normaalste zaak van de wereld ervaren en met milde humor bezien, lijken deze Weense filmfans doodnormale kleine luiden te zijn. Ook daardoor vraag je je bij het zien van deze documentaire steeds af in hoeverre iedere film en iedere filmfan een tik van deze zogenaamde typisch Weense gekte heeft. (International Documentary Film Festival Amsterdam)