Samenvattingen(1)
“In al die tijd heeft niemand je ooit over mij verteld. Over wie ik was, hoe ik leefde en hoe ik wegging. Ik wil je mijn verhaal vertellen, nu ik al zo lang dood ben.” Het is de stem van Alina Marazzi die we horen, maar de woorden zijn van haar moeder Luisa Marazzi Hoepli, die zelfmoord pleegde toen de filmmaker zeven haar oud was. Dertig jaar later reconstrueert Marazzi de geschiedenis van de grote afwezige in haar leven. Ze vult haar vage herinneringen aan met fragmenten uit haar moeders dagboeken en met homevideo’s, gefilmd door haar grootvader tussen 1926 en 1972. De beelden tonen een mooie jonge vrouw, die opgroeide als telg van een welgestelde uitgeversfamilie in Milaan en een ogenschijnlijk gelukkig leven vond als echtgenote en moeder van twee kinderen. Haar woorden getuigen van grote intelligente maar krijgen, omdat we de afloop kennen, ook een duistere ondertoon. Toch slaagt Marazzi erin om een hoopvolle ode te brengen aan de vrouw die juist door haar afwezigheid het leven van haar dochter vormde. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)