Samenvattingen(1)
Het jonge Syrische gezin Abdullah is de burgeroorlog in hun land ontvlucht en neergestreken in Pretoria, Zuid-Afrika. Daar, in hun kleine eenkamerappartement, is internet het enige dat hen nog verbindt met Aleppo. Ze praten met familie en vrienden via Skypeverbinding, mits de wifi werkt in Aleppo. Hoewel ze blij zijn dat ze contact kunnen houden (“anders waren we gek geworden”), doet het pijn om hun stad op afstand te zien lijden. Toen de burgeroorlog begon, zegt moeder Lama, verkruimelden de gebouwen als cakejes. Op nieuwsfoto’s zien ze de gebouwen die ze kennen verder afbrokkelen: het postkantoor om de hoek, dat ene hotel. Duurde het vroeger een uur om de straat over te steken, nu is de stad verlaten. Maar de grootste teleurstelling is dat ook de mensen met wie ze altijd zo close waren, veranderen. Via via komen hen berichten van omgekomen familieleden ter ore, hoe die verstrikt raakten in het conflict en wat voor onverwachte dingen ze hebben gedaan. Verdriet staat te lezen op de gezichten van de Abdullah’s, die altijd gericht zijn op het beeldscherm. “Ik zei vaarwel, Aleppo. Alleen God weet hoe ik je aantref als ik je weer terugzie.” (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)