Meine Mutter, ein Krieg und ich

In de bitterkoude winternacht van 4 december 1942 kwam Tamara Trampe op spectaculaire wijze ter wereld nabij Charkov, dat toen nog deel uitmaakte van het Sovjetrijk. In een vloek en een zucht werd ze geboren. Aan het front. Haar moeder was een bleue 22-jarige verpleegster, een van vele vrouwen die het Rode Leger dienden. Tamara reist met haar Duitse cameraman door Oekraïne om haar enige nog levende oom Wanja en lotgenoten van haar moeder te bezoeken. Langzaam peutert ze de onorthodoxe geschiedenis van haar bestaan los. Niets in deze film is in scène gezet of gescript; een werkwijze die wisselend effect sorteert. De beslagen lens wordt af en toe gepoetst, geïnterviewden worden midden in hun verhaal gemaand ergens anders te gaan staan en terwijl de camera nog wordt opgesteld, belt oom Wanja enthousiast met een bekende: "Ik ben straks te zien in Hitlerland!" Hij is niet de enige voor wie de tijd heeft stilgestaan sinds de oorlog. De oud-collega's van Tamara's moeder, allemaal achterin in de tachtig, schuifelen door donkere, sleetse interieurs. Hun uniformjasjes behangen met medailles hebben ze altijd bewaard. Uit hun spaarzame woorden doemt het beeld op van een snoeiharde, liefdeloze tijd. Maar hoe komt het dat Tamara in Duitsland opgroeide, de gezworen vijand van de Russische soldaten die haar moeder aan het front verpleegde? (International Documentary Film Festival Amsterdam)