Samenvattingen(1)
Waar komt toch die merkwaardige neiging van de mens vandaan om zich voor jaren te binden aan een hond? Die behoefte aan controle over een altijd aanhankelijke viervoeter komt voort uit eenzaamheid. Dat is wat Ulrich Seidl genadeloos laat zien in deze controversiële galerij van Oostenrijkers, die zich thuis met hun hond lieten filmen. Honden zijn voor hen onderdanen waar ze tegen kunnen schreeuwen, strohalmen in een kille wereld en soms zelfs bedgenoten bij gebrek aan beter. Seidl, naar eigen zeggen beïnvloed door Hieronymus Bosch, koos voor strakke kaders en een gestileerde compositie, waarin de lotgenoten zich in hun meest intieme momenten laten filmen. Belangrijker dan de vermeende perversiteiten die de film zijn reputatie gaven, is de wijze waarop Seidl wegkwijnende mensen in een onverschillige maatschappij laat zien. "I have never looked so directly into hell in the cinema", zei Werner Herzog na het zien van deze film. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)