Samenvattingen(1)
Sergio Caballero is codirecteur van het befaamde SONAR-festival in Barcelona voor 'Advanced Music and Multimedia Art', waar hij verantwoordelijk is voor het beeld. Zijn eerste lange film ontstond niet toevallig vanuit het beeld. Pas later werd een scenario gecreëerd.
In dat beeld, gedraaid door cameraman Eduard Grau - die net als bij Honor de Cavalleria (Albert Serra) en A Single Man (Tom Ford) weer wonderen verricht - zien we twee spoken die in diverse spectaculaire landschappen hun weg zoeken, (ver)dwalend langs het pelgrimspad naar Santiago de Compostela en vervolgens naar Finisterra, aan het einde van de wereld. De spoken dragen de bekende (langzamerhand steeds viezer wordende) witte gewaden met uitgesneden ogen, en beschikken samen over één paard. Uit hun Russische dialogen valt af te leiden dat ze recent zijn overleden en nog moeten wennen aan hun nieuwe status. Onderweg komen ze in surrealistische situaties terecht. Een grote inspiratiebron voor Finisterrae is Philippe Garrels klassieker La cicatrice intérieure (1972). Het orakel dat de spoken leidt, draagt Garrels naam. En op de hypnotiserende soundtrack is naast onder meer Suicide ook Garrels muze te horen, de zangeres Nico. Dat deze ‘roadmovie’ met zijn gedragen toon en onderwerp zo bijzonder amusant is, is mede te danken aan het innemende, unieke gevoel voor humor van de maker.
(International Film Festival Rotterdam)
Recensie (1)
Even when I found out that this film is associated with the word "parable," I somehow knew that this wouldn't be something that would captivate me. And unfortunately, it didn’t. Some scenes are interesting on the surface, but films like this just don't give me much as a whole. The creator didn't interest me enough here to want to find out what he meant.
()