Zoo

Haanstra was in zijn tijd een van de weinigen die de met de verborgen camera werkte om de wereld om hem heen te observeren. Zijn intenties waren niet sensatiebelust of hoogdravend; het was hem eerder te doen om de ironie van het alledaagse leven, die hij met een knipoog, maar in alle eerlijkheid vastlegde. En hoe kon de werkelijkheid beter betrapt worden dan met een onzichtbare camera? In Zoo legde hij de interactie tussen mens en dier vast in de Amsterdamse dierentuin Artis. Met precisie monteerde hij de beelden tot een verbluffende reeks ‘dialogen‘ tussen dieren en dierentuinbezoekers. Het effect van zijn experiment werd nog vergroot door het feit dat hij niet vanuit het perspectief van de bezoeker, maar vanuit de kooien van de dieren filmde. Tien jaar later zou hij het meer serieuze Bij de beesten af maken. (International Documentary Film Festival Amsterdam)