Samenvattingen(1)
In zijn debuutfilm volgt Kazuo Hara een groep geestelijk gehandicapten, die min of meer aan de zelfkant van de samenleving leven. De gesprekken die hij met ze heeft, zijn zeer openhartig en bij vlagen zelfs confronterend. Hara wordt door een aantal gehandicapten namelijk rechtstreeks in de camera aangesproken op zijn intentie en verantwoordelijkheid als filmmaker.De film maakt vooral indruk door de onverbloemde weergave van het dagelijks leven van deze mensen. Een van hen begeeft zich al kruipend door de straten van zijn woonplaats, om mensen aan te spreken en pamfletten uit te delen, waarin gepleit wordt voor betere leef- en woonomstandigheden. De volledig vanaf de schouder gedraaide zwartwitfilm is een sterk voorbeeld van cinema vérité en de vrij ongebruikelijke interviews met de gehandicapten kenmerken zich door een grote mate van authenticiteit en betrokkenheid van de maker. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)