Sine die

In 1966 botste boven het Zuid-Spaanse dorp Palomares een Amerikaanse B-52-bommenwerper met een tankvliegtuig. Het plutonium uit de kernbommen raakte over een groot gebied verspreid. In Palomares ligt het plutonium nog altijd zes meter diep begraven, te midden van woestijnlandschappen en omheiningen, met grote gevolgen voor de gezondheid van de bewoners, onder wie filmmaker Camila Moreiras. Het Spaanse landschap en Moreiras’ lichaam komen samen in een parallel verhaal over herstel en overleving – zowel land als lichaam moeten zich koste wat kost aanpassen. De korte film is opgedragen aan mensen voor wie een noodsituatie zo lang heeft geduurd dat het inmiddels gewoon is geworden, en aan land en mensen wier zaak is verdaagd ‘sine die’, de juridische term voor ‘zonder een nieuwe dag aan te wijzen’. Sine Die, geschoten op Kodak-celluloid, valt op door de esthetische vorm, met zichtbare filmkorrels, contrastrijk zwart-wit en secuur geluidsontwerp en muziekgebruik. (International Documentary Film Festival Amsterdam)