Regie:
Luis BuñuelCamera:
Gabriel FigueroaMuziek:
Rodolfo HalffterActeurs:
Estela Inda, Miguel Inclán, Alfonso Mejía, Roberto Cobo, Francisco Jambrina, Victorio Blanco, Charles Rooner, Diana Ochoa, José López, Alma Delia Fuentes (meer)Samenvattingen(1)
Meesterwerk in zwart-wit uit de Mexicaanse periode van Luis Buñuel, waarmee hij, achttien jaar na Las Hurdes (1933), triomfantelijk terugkeerde op het internationale filmpodium en op het festival van Cannes de prijs voor beste regie en die van de internationale filmkritiek won. Waar Las Hurdes, als nauwste verwant binnen Buñuels oeuvre, een documentaire is over Spaanse armoede die nog altijd discussies oproept vanwege de vergaande ensceneringen en stilistische ingrepen, is Los olvidados een speelfilm die juist gevierd wordt om zijn realistische verbeelding van kansarme jongeren in de sloppenwijken van Mexico-Stad. “Deze film is geheel gebaseerd op levensechte feiten en alle personages zijn authentiek,” stelt de openingstekst. De invloed van het Italiaanse neorealisme (met name Vittorio De Sica’s Sciuscià, 1946) is onmiskenbaar, met z’n buitenopnamen, focus op de onderklasse en grotendeels niet-professionele acteurs. Maar Buñuel geeft daar een surrealistische draai aan, onder meer in een beroemd geworden droomscène. Ondertussen laat hij zien hoe armoede iedereen systematisch vermorzelt, ook – en soms juist – wie het goede probeert te doen. (International Documentary Film Festival Amsterdam)
(meer)Recensie (3)
I had more than mixed feelings towards the content-less Un Chien Andalou, but Buñuel this time showed me with this sharply critical work that he has the craft in a firm grip, and that he can speak a global and even intergenerational language when he wants to. A conceptually important film, which, thanks to its uncompromisingly realistic mood, where the characters jump from the pan to the fire, with their parents happily throwing tinder under their feet, attacks the boundary of high cinematic naturalism and creates a stimulating social vision whose relevance has not faded even after more than half a century. Neither the lack of a single shocking moment that would surprise me and blow my mind, nor some of the director's forced artistic insertions that don’t fit the story (although the dream sequence, for example, is visually impressive) can detract from the film's power and credibility. 85% ()
Luis Buñuel presents an unflattering picture of Mexico. His strength lies in how he approaches everything coldly, with even the music remaining almost indifferent, only occasionally intensifying. What the film The Young and the Damned portrays is a harsh life without embellishments, but also without hope. But why? Why couldn't someone live a life like that? Interestingly, the connection with dreams surprisingly adds even greater realism to it. ()
A social drama that seems to have come from the workshop of Italian neorealists. The left-wing-oriented Buñuel never denied his strong social sensitivity and filmed a suggestive story of poor adolescents from the slums on the outskirts of Mexico City. A very impressive testimony about poverty and the inability to break free from one's social group at the time. Overall impression: 80%. ()
Galerie (16)
Foto © Ultramar Films
Reclame